Islandia cz.2 północ i wschód-lawa, kipiel wodospadu i taaaka zorza

           W poprzedniej części przedstawiłam uroki październikowej Islandii zachodniej wraz z mało uczęszczanymi Fiordami Zachodnimi. Dziś część północna i wschodnia. Na północy znajduje się jezioro Myvtan, wokół którego pełno jest formacji wulkanicznego pochodzenia. Osobiście najbardziej podobał mi się wodospad Dettifoss, najpotężniejszy w Europie. W czasie bytności na wschodzie oglądaliśmy najpiękniejsze zorze polarne.

Dzień 3: Kąpiel w jacuzzi w Drangsnes, Skała Hvitserkur

Nie bez powodu po objechaniu Fiordów Zachodnich chcieliśmy dostać się do małej miejscowości Drangsnes. Tu znajduje się gorące źródło z jednym z najpiękniejszych widoków na wyspie - na fiord i ocean. Woda termalna gromadzona jest w 3 basenach-jacuzzi (o różnej temperaturze) na brzegu oceanu. Mimo że było zimno i deszczowo, zaszyliśmy się w naszym małym gorącym naturalnym jacuzzi na dobre kilkadziesiąt minut. Było cudownie! Woda o idealnej temperaturze, z pięknym choć mglistym widokiem i tylko my dwoje w jacuzzi, żadnej żywej duszy na około. A do tego obok cieplutka łazienka z WC, prysznicem i prądem! Prysznic przed wejściem do źródła termalnego to obowiązek (jeśli tylko jest zorganizowana łazienka). Mogłam się wygodnie wyprysznicować, umyć włosy i je wysuszyć. Cóż za komfort dla kobiety po trzech dniach mieszkania w aucie;) I to wszystko za darmo,a  właściwie za datkiem "co łaska", który ochoczo uiściliśmy za takie luksusy. Tę kąpiel wspominamy najmilej ze wszystkich :)

Zapowiadał się długi dzień w aucie. Mieliśmy do przejechania spory kawałek drogi wzdłuż północnego wybrzeża, taki właściwie bez atrakcji. Jedyną ciekawostką była skała Hvitserkur, która wg sag jest trolem zamienionym w kamień, gdy ten chciał zniszczyć pobliski kościół. Jest popularnym symbolem. Często pojawia się na pocztówkach czy nawet czekoladzie;)

Dzień 4: Akureyri, wodospad Godafoss, pseudokratery Skútustaðir, skały Dimmuborgir, pole geotermalne Hverir, obszar wulkaniczny Krafla z wulkanem z jeziorkiem Viti

Obudziliśmy się nieopodal Akureyri - największego miasta północnej części Islandii. Przejeżdżając przez nie po raz pierwszy cieszyłam się ze stania na światłach (jedno z nielicznych miast poza aglomeracją stolicy ze światłami ulicznymi;) ). Czerwone światło ma tu kształt serduszka. To pomysł władz miasta na poprawę humoru mieszkańców po kryzysie ekonomicznym;)

Naszym głównym celem na ten dzień były tereny wulkaniczne wokół jeziora Myvtan. Po drodze jednak czekał na nas wodospad Godafoss, czyli wodospad bogów. Godafoss jest pięknie błękitno-biały, szeroki, potężny, ale tak urokliwy, że nie wydaje się groźny mimo swych gabarytów.

Jeszcze przed południem dotarliśmy do jeziora Myvtan. Jest to chyba najciekawszy obszar geologiczno-wulkaniczny w całej Islandii. Znajdziemy tu gazowe pseudokratery, kominy lawowe, wygasły wulkan i gorącą, parującą ziemię. Zaczęliśmy od pseudokraterów Skútustaðir. Przypominają kratery wulkaniczne, ale powstały zupełnie inaczej. Kiedy lawa zalewa bagno lub staw, dochodzi do eksplozji gromadzących się pod nią gazów i pary wodnej, w rezultacie skutkujących powstaniem pseudokraterów. Przed wyprawą na księżyc ćwiczyła tu załoga misji Apollo z Neilem Armstrongiem.

Lawa przyczyniła się do powstania innych formacji skalnych na terenie zwanym Dimmuborgir, czyli czarne miasto. Rzeczywiście, teren może przypominać mroczne miasto rodem z Mordoru;) Nierówności skalne to tak naprawdę kominy z lawy, przez które wydobywały się gazy z zalanego przez nią jeziora.

Efekty działania magmy na tym obszarze widać na obszarze geotermalnym Hverir. Pełne jest ono parujących oczek błotnych, gorących źródeł, dymiących kominów i fumaroli (szczeliny w ziemi, przez które wydobywają się gazy). W powietrzu unosi się zapach zgniłego jaja (siarka). Cały teren wygląda jak z innej planety.

Na północ od Hverir leży obszar wulkaniczny Krafla z najciekawszym dla nas kraterem wulkanicznym Viti, wewnątrz którego znajduje się jeziorko o najbardziej niezwykłym kolorze wody, jaki widziałam - mleczno-turkusowym.

Dzień 5: wodospad Dettifoss, skały bazaltowe Hljóðaklettar z jaskinią Kirkjan, miasto Husavik

W połowie naszego zwiedzania Islandii dotarliśmy do najpotężniejszego wodospadu Europy, Detifossa. Prowadzi do niego ok. 30-kilometrowa droga poprzez wielkie pustkowie, największe, najbardziej płaskie, bez roślin i jakiegokolwiek życia, jakiego w życiu doświadczyłam. Tutaj naprawdę można poczuć, czym jest odludzie i samotność. Ciekawe, że do wodospadu, jednej z największych atrakcji wyspy, prowadzi jedna z najbardziej dziurawych dróg szutrowych, jakimi jechaliśmy, co nie pozwalało rozwinąć prędkości większej niż 30-40 km/h;) Dobry pomysł na zniechęcenie turystów i ochronę przyrody;) A jest co ochraniać. Dettifoss jest O-SZA-ŁA-MIA-JĄ-CY!!! Wiedziała, że będzie wielki, ale że tak wielki?! Ta masa wody, ten ogrom, ta siła i gwałtowność, ta kipiel, ten huk. Stałam na brzegu, czułam tę energię, byłam oniemiała i zahipnotyzowana.

Kanion, którym płynie dalej rzeka

Bardzo niechętnie opuszczaliśmy Dettifossa. Spędziliśmy tam więcej czasu, niż zamierzaliśmy, było tak wspaniale. Ale islandzki kraj czekał, a dokładniej bazaltowe formacje Hljóðaklettar z jaskinią Kirkjan o niezwykłej formie.

Ruszyliśmy dalej. Przypadkiem okazało się, że nasza trasa prowadzi przez miasto Húsavík. To główny port, z którego wypływa się na oglądanie wielorybów. My nie zamierzaliśmy, ale postanowiliśmy pospacerować po mieście, tym bardziej, że słoneczko ciepło przyświecało.

Port w Husaviku

Typowy kościółek na Islandii

Dzień 6: wodospad Hengifoss, miasto Seyðisfjörður, kąpiel w źródle termalnym, najcudowniejsza zorza

Z Húsavíku pojechaliśmy do miasta Egilsstaðir, a stamtąd do wodospadu Hengifoss, trzeciego najwyższego na wyspie (128 m). Pojedynczy strumień malowniczo współgra z czarną ścianą . Czerwone pasy to warstwy gleby wykształconej na zastygłej lawie i przykrytej kolejnym wylewem lawy. Tu widać, jak wybuchy wulkanów kształtują teren na Islandii. Kierując się do wodospadu mija się nieco mniejszy, ale równie ciekawy wodospad Litlanesfoss otoczony bazaltowymi słupami.

Wodospad Hengifoss

Wodospad Litlanesfoss, a u góry Hengifoss

Zwiedziwszy Hengifoss skierowaliśmy się do miasta Seyðisfjörður , jednego z najładniejszych na zachodnim wybrzeżu. Rzeczywiście, architektura bardzo mi się podobała. Budynki mieszkalne przypominają domki dla lalek;) Tak buduje się na całej wyspie.

Posterunek policji

Jakieś 30 km od Hengifoss znajduje się gorące źródło, właściwie sadzawka, zupełnie pośrodku niczego. Towarzyszy jej tylko hostel, o tej porze roku nieczynny. Postanowiliśmy się wykąpać. Woda była mocno ciepła, co jednak dobrze podziałało na nasze "stare" kości;)

Tego wieczoru oglądaliśmy cudowną zorzę polarną. Zorza jest niesamowita! Gdy ją pierwszy raz zobaczyłam, prawie popłakałam się ze szczęścia. To było jedno z moich trzech największych pragnień na Islandii (oprócz zobaczenia z bliska lodowca i stanięcia pomiędzy płytami tektonicznymi). Ciągle zmieniające się kształty i kolory zorzy wprawiają w zachwyt.

W kolejnej części pokażę, co widzieliśmy i czego doświadczyliśmy na południu i zachodzie kraju.

Islandię mocno polecają